Ο Γιώργος Σταμέλος γεννήθηκε μια ζεστή μέρα του Αυγούστου στην Αθήνα (1961) και αφού προηγουμένως ταλαιπώρησε τα μάλα τη μαμά του. Μεγάλωσε στην Αθήνα και κατάφερε να τελειώσει το 6τάξιο Γυμνάσιο με «μέσο» το μαθηματικό της τάξης του, ο οποίος συγκρατούσε συστηματικά τους υπολοίπους καθηγητές από το παραδειγματικό γδάρσιμό του. Τελικώς, ο εν λόγω μαθηματικός κατάφερε δύο πράγματα. Πρώτον, να ωθήσει στην απόλυση τον συγκεκριμένο μαθητή του, παραβιάζοντας συστηματικά την κείμενη νομοθεσία και τα όρια των απουσιών. Δεύτερον, να τον πείσει να μην γίνει σκηνοθέτης, όνειρο παιδιόθεν, αλλά ....μαθηματικός. Eτσι, η χώρα δεν απέκτησε ένα νέο Καραθεοδωρή παρ’όλα αυτά όμως γλύτωσε από έναν ακόμα Αγγελόπουλο, γεγονός μη αμελητέο... Οπερ και εγένετο το 1979 με την είσοδό του στο Μαθηματικό του Παν/μιου Πατρών. Εν τούτοις, η μοίρα αλλοίως σχεδίαζε. Αφού έπληξε αφόρητα επί τετραετίας (παρ’όλα αυτά μπορεί σήμερα να δηλώνει επισήμως αλλά όχι και «εχεφρόνως» μαθηματικός!), αποφάσισε, λόγω κακών συναναστροφών, εντονότατων φιλικών πιέσεων και ταπεινών προσωπικών κινήτρων, να συνεχίσει τις σπουδές του εν Παρισίοις, με στόχο τη θεραπεία του κοινωνικού θεσμού που ονομάζεται «εκπαίδευση», στο βαθμό που αυτό ήταν το νέο παιχνίδι ενασχόλησής του (το οποίο προέκυψε χάρη στην απρόσμενη όαση της μαθηματικής εν Πάτραις ερημίας...). Αυτό δεν θα μπορούσε παρά να γίνει σε ένα και μοναδικό Πανεπιστήμιο στον κόσμο: το Paris8, Vincennes à Saint-Denis. Οπερ και εγένοιτο, με αποτέλεσμα μετά από την πάροδο 5τιας και εν μέσω πολλαπλών διαπολιτισμικών και συντεχνιακών ενασχολήσεων να καταστεί Διδάκτωρ στις Επιστήμες της Εκπαίδευσης με ειδικότητα Εκπαιδευτική Πολιτική (1990). Υπεύθυνος για την εν λόγω εξεζητημένη πράξη ο καθ. Β.Charlot. Μετά από μια εξερευνητική περιπλάνηση, ουχί πάντα αυθόρμητη και δημιουργική, στον ελληνικό στρατό, το Πάντειο Πανεπιστήμιο και τη ΣΕΛΕΤΕ κατέληξε ως μέλος ΔΕΠ στο ΠΤΔΕ του Παν/μιου Πατρών, αλλά και στην Πάτρα, τόπο του φοιτητικού του εγκλήματος. Εκεί διαμένει, ταλαιπωρεί και ταλαιπωρείται από το 1994. Τέλος, από τότε που θυμάται τον εαυτόν του μιλάει την ελληνικήν κατά τρόπον φιλολογικώς απαράδεκτον. Την ικανότητα ομιλίας της γαλλικής, ισπανικής και ολίγης από αγγλικήν την απέκτησε καθ’οδόν ως προϊόν κοινωνικής δράσης και συμμετοχής.