Βιβλιογραφικά στοιχεία
Στις 6 Δεκεμβρίου του 1936 θεμελιώθηκε το Φυματιολογικό Ινστιτούτο Ιωάννη Σισμάνογλου και του Οίκου Αυτού, όπως ονομάσθηκε τότε το σημερινό Σισμανόγλειο Νοσοκομείο, με σκοπό την αντιμετώπιση και τη θεραπεία της σοβαρότερης αρρώστιας της εποχής, της φυματίωσης.
Το Σισμανόγλειο κατασκευάσθηκε, εξοπλίσθηκε, οργανώθηκε και λειτούργησε τα πρώτα χρόνια με χρήματα που δωρίσθηκαν από τον ιδρυτή του, Κωνσταντίνο Σισμάνογλου, έναν από τους μεγαλύτερους ευεργέτες και ανθρωπιστές της σύγχρονης Ελλάδας. Για να καταλάβουμε τη σημασία του έργου αυτού, αρκεί να σημειώσουμε ότι λίγα χρόνια νωρίτερα, το 1922, η Μικρασιατική Καταστροφή είχε φέρει στην Ελλάδα ενάμισι εκατομμύριο πρόσφυγες, οι συνθήκες διαβίωσης των οποίων δημιουργούσαν πρόσφορο έδαφος για την ανάπτυξη της νόσου. Από την άλλη πλευρά, το ελληνικό κράτος δεν ήταν έτοιμο, αλλά ούτε και διέθετε τους πόρους για να αντιμετωπίσει τις υγειονομικές ανάγκες μιας τόσο μεγάλης ομάδας πληθυσμού.
Μέσα σε ένα τόσο δύσκολο περιβάλλον, ήρθε η σωτήρια προσφορά του Σισμάνογλου, που υλοποιήθηκε με τη δημιουργία του πιο σύγχρονου σανατορίου της εποχής του. Το επίπεδο των ιατρικών υπηρεσιών, ο εξοπλισμός αλλά και οι συνθήκες περίθαλψης, ξεπερνούσαν κάθε πρότυπο της εποχής του, ακόμη και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι, κατά τη διάρκεια της Κατοχής, οι Γερμανοί στρατιώτες που κατέλαβαν το Σισμανόγλειο εντυπωσιάσθηκαν τόσο, που κινηματογράφησαν το νοσοκομείο και έστειλαν τα φιλμ στη Γερμανία ως αξιοσημείωτο εύρημα.
Στην πορεία του χρόνου, το Σισμανόγλειο εξελίχθηκε σύμφωνα με τις ανάγκες της κάθε εποχής, με βασική αλλαγή τη μετατροπή του σε γενικό νοσοκομείο, κάτω από τη σκέπη του κράτους, δεδομένου ότι η ανάπτυξη νέων κλινικών και ο εξοπλισμός που απαιτείτο γι' αυτό ξεπερνούσαν τα όρια και τις δυνατότητες ενός ιδρύματος.
Καθ όλη τη διάρκεια της εβδομηντάχρονης πορείας του νοσοκομείου, η έννοια-κλειδί που χαρακτήρισε τη λειτουργία του και έδωσε το ιδιαίτερο στίγμα του ήταν ο ανθρωποκεντρικός του χαρακτήρας. Αξίζει να σημειωθούν οι μαρτυρίες παλαιών ασθενών για να αναλογισθεί κανείς ότι το Σισμανόγλειο ήταν πάντοτε μια όαση ανεκτικότητας και ανθρωπισμού, ιδιαίτερα μέσα στο κλίμα του κοινωνικού αποκλεισμού που χαρακτήριζε την εποχή της φυματίωσης. Εάν προσθέσουμε εδώ το επίπεδο των ιατρικών υπηρεσιών, την ποιότητα διαβίωσης των ασθενών και τη συνεχή καινοτομία -από την πρώτη εφαρμογή της θεραπείας με στρεπτομυκίνη, το 1947, μέχρι τη χρήση, σήμερα, τεχνικών και μηχανημάτων [...]. (Από τον πρόλογο της έκδοσης)
