Bibliographic Info
Το κοινωνικό κράτος δεν είναι απλό θύμα της οικονομικής κρίσης η σχέση μεταξύ των δύο είναι σύνθετη. Η κατακόρυφη άνοδος της κοινωνικής δαπάνης μέχρι το 2009 συνέβαλε και αυτή στον δημοσιονομικό εκτροχιασμό της χώρας. Επιπλέον, η διόγκωση της δαπάνης (που προσεγγίζει ή υπερβαίνει τον ευρωπαϊκό μέσο όρο) δεν συνοδεύτηκε από «εξευρωπαϊσμό» των πολιτικών. Το κοινωνικό κράτος έγινε ακριβότερο, αλλά παρέμεινε αναποτελεσματικό και κατακερματισμένο.
Από το 2010, ο δημοσιονομικός εκτροχιασμός έδωσε τη θέση του στη λιτότητα, σε περικοπές και μεταρρυθμίσεις. Όμως, αντί των αναγκαίων περικοπών που διορθώνουν υπερβολές, έγιναν περικοπές που στερούν ζωτικούς πόρους από τα άτομα και τις οικογένειες που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη. Αντί των ώριμων μεταρρυθμίσεων που ανεβάζουν το δείκτη κοινωνικής προστασίες εξοικονομώντας πόρους που σήμερα σπαταλώνται, έγιναν μεταρρυθμίσεις σχεδιασμένες ώστε να περισώσουν όσο το δυνατόν περισσότερα από τα παλαιά προνόμια.
Έτσι φτάσαμε σε ένα παράδοξο. Αφενός η κρίση κλείνει επιχειρήσεις, καταστρέφει θέσεις εργασίας, μειώνει μισθούς και εισοδήματα. Ποτέ άλλοτε στη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας δεν είχαμε τόση ανάγκη για κοινωνική προστασία. Αφετέρου, έχουμε ένα κοινωνικό κράτος κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των ισχυρών ομάδων, εντελώς ανέτοιμο να αντιμετωπίσει τις κοινωνικές συνέπειες της κρίσης.
Η ζήτηση και η προσφορά κοινωνικής προστασίας είναι «εκτός συγχρονισμού».
Το βιβλίο είναι μια συμβολή στην απαραίτητη συζήτηση για την ενδυνάμωση της κοινωνικής προστασίας εν μέσω λιτότητας: επειδή ένα σύγχρονο, βιώσιμο κοινωνικό δίχτυ ασφαλείας είναι ένα από τα συστατικά της (όχι και τόσο μυστικής] συνταγής που μπορεί να επιτρέψει σε μια χώρα να βγει από την κρίση με την κοινωνία όρθια.
