Γιαννόπουλος, Νίκος

Μεγάλωσα στην Αρκαδία, τη χώρα με τα πυκνά δάση και τις χίλιες πηγές. Εκεί όπου ο Πάνας, ανάμεσα σε βράχια, ποτάμια και βουνά, σκορπούσε τις μελωδίες του αυλού του. Νεράιδες, στοιχειά και ξωτικά τον ακολουθούσαν μαγεμένα ως τον Λάδωνα, όπου έστηναν γιορτή. Κι έτσι ξέφρενα που χόρευαν, ανάμεσα στα ρυάκια και τις φυλλωσιές, σκορπούσαν ευχές στην πλάση. Τόσες ήταν οι ευχές, που καμιά φορά τις έπαιρνε παραμάζωμα ο άνεμος και τις μετέφερε στις γκρίζες πόλεις που τόσο τις χρειάζονταν. Έτσι με βρήκε και μένα μια… απ’ τις ευχές η πιο ωραία: Να κάνω τις σκέψεις μου παραμύθια και εικόνες για τα παιδιά.