Οι κρατικές και ευρωπαϊκές πολιτικές γύρω από τον εθελοντισμό στις αρχές του 21ου αιώνα, συμβάλλουν στην ενίσχυση ενός μοντέλου κοινωνικότητας στον δημόσιο χώρο, μιας «κοινωνικότητας πολιτών». Ωστόσο τα σχέδια για την προώθηση του εθελοντισμού είχαν μικρή απήχηση στην Ελλάδα. Βασισμένο σε συμμετοχική παρατήρηση σε δύο οργανώσεις, τον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό και την Εθελοντική Εργασία Αθήνας, το βιβλίο προτείνει μια εναλλακτική ερμηνεία για την ευρέως νοούμενη «ατροφία» του εθελοντισμού. Δείχνει πως οι προσπάθειες θεσμοποίησης του εθελοντισμού έρχονταν σε σύγκρουση με εντόπιες εκδοχές κοινωνικότητας. Πολύ πριν την «έκρηξη της αλληλεγγύης» στην Ελλάδα στον καιρό της «προσφυγικής κρίσης», το βιβλίο επικεντρώνεται στους εθελοντές και τους ακτιβιστές που βοηθούν πρόσφυγες. Η «αγάπη», η «αλληλεγγύη» και η «φιλοξενία» είναι τα κύρια ιδιώματα που συγκροτούν τη δημόσια δράση και τις σχέσεις των εθελοντριών και των ακτιβιστών με τους πρόσφυγες τους οποίους συνδράμουν. Αυτές οι έννοιες βρίσκονται άλλοτε σε αρμονία και άλλοτε σε σύγκρουση με την κανονικοποιημένη εκδοχή του εθελοντισμού, ενώ έχουν κεντρική θέση σε διαφορετικά οράματα για την ελληνική κοινωνία.
