Ξαγοραράκης, Εμμανουήλ [Συγγραφέας]. Η θεωρία του προσώπου

Τι είναι αυτό που λέμε Εγώ; Θα πει κάποιος ότι είναι ο τρόπος που τοποθετείται ο άνθρωπος σε κάποιο ζήτημα της ζωής. Π.χ. ‘‘Εγώ πιστεύω ότι η τάδε κυβέρνηση είναι επιζήμια για το λαό και (εγώ) θέλω να φύγει’’. Ό,τι και να επιθυμήσουμε, ό,τι και να σκεφτούμε, ό,τι και να νιώσουμε ο καθένας μας ως άτομο, ξεκινάει, τουλάχιστο λεκτικά, αλλά και γενικότερα ως λειτουργία φρόνησης και ψυχής, ως ‘‘εγώ...’’.

Το εγώ, λοιπόν, είναι η ενέργεια αυτή του υποκειμένου, η αρχή των ενεργειών του υποκειμένου, που εφαρμόζεται στο οτιδήποτε –προφανώς τόσο ως ενέργεια προς το περιβάλλον (προς άλλους ανθρώπους, ζώα, φυτά, και γενικότερα προς τα αντικείμενα) όσο και προς το υποκείμενο το ίδιο, στο οποίο ανήκει το εγώ, δηλαδή ως προς τον όλο εαυτό. Εδώ πρέπει να πούμε ότι, εφόσον το εγώ απευθύνεται και ενεργεί προς τον εαυτό, (όπου ο εαυτός είναι το σύνολο του ανθρώπινου οργανισμού –ψυχή και σώμα), τότε εγώ και εαυτός δεν ταυτίζονται. Παρόλο που όταν λέμε ‘‘εγώ’’ εννοούμε το άτομό μας, άρα τον εαυτό μας, όμως, η ενέργειά μας, που εκφράζεται μέσω της λέξης ‘‘εγώ’’, εφόσον, λέγοντας ‘‘εγώ’’, εννοούμε τον εαυτό μας, είναι πράξη αυτοπροσδιορισμού, τότε, λέγοντας, και γενικότερα φρονώντας ‘‘εγώ’’, πραγματοποιούμε την πιο γενική και πιο θεμελιώδη πράξη αυτοπροσδιορισμού και αυτοσυσχέτισης (σχέσης με τον εαυτό). Με άλλα λόγια, όταν λέω ‘‘εγώ’’, απευθύνομαι σε και θεωρώ οτιδήποτε έχει να κάνει με τον εαυτό μου: Ό,τι είμαι (γιατί ‘‘εγώ είμαι’’), ό,τι κάνω (γιατί ‘‘εγώ κάνω’’), ό,τι επιθυμώ (γιατί ‘‘εγώ επιθυμώ’’) και γενικά ό,τι έχει να κάνει με ‘‘εγώ...’’.