"Ο Jean-Paul Rouanet, υπάλληλος της France Telecom/Orange, τη Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου, πάρκαρε το υπηρεσιακό αυτοκίνητό του σε μια γέφυρα κοντά στην πόλη Annecy και πήδηξε στο κενό. Ήταν η εικοστή τέταρτη αυτοκτονία υπαλλήλου της γαλλικής εταιρείας μέσα στον τελευταίο ενάμιση χρόνο. Στο γράμμα που άφησε ο 50χρονος εξηγούσε ότι δεν άντεχε πλέον την καθημερινή πίεση στην εργασία του..." Ο φόβος της απόλυσης, η ορατή και αόρατη βία των εργασιακών σχέσεων, ο κατακερματισμένος χρόνος εργασίας, η απώλεια δικαιωμάτων, η απομόνωση και η ανασφάλεια των εργαζομένων, η ανικανότητα των εργασιακών οργανισμών να διαχειριστούν τις αντιφάσεις τους κ.λπ., έχουν ως αποτέλεσμα ο ένας στους πέντε ευρωπαίους εργαζομένους να υποφέρει ψυχικά και σωματικά στην (και από την) εργασία. Με αφετηρία μια κοινωνιολογική μελέτη για το εργασιακό στρες των εκπαιδευτικών, η συγγραφέας θέτει το ερώτημα πώς συμβαίνει η εργασία, αντί να είναι άνοιγμα στον κόσμο και κοινωνικός δεσμός, να μετατρέπεται σε πηγή αγωνίας, δυσανεξίας και ασθένειας για εκατομμύρια ανθρώπους στον κόσμο. Στις αρχές του 21ου αιώνα, όσο παράδοξο κι αν φαίνεται, η διεκδίκηση μιας ανθρώπινης εργασίας, που να μην ωθεί τους εργαζομένους στην ασθένεια και στον θάνατο, δεν μπορεί παρά να είναι η πεμπτουσία των κοινωνικών αγώνων.
